Uit: J. van Vloten, Nederlandsche geschiedzangen, I, 1864, 312-315.
Oospronkelijke bron: Geuseliedtboeck
Gy, Christenen allegare,
Wat nieus wordt u bediet,
Al van een droeve nieu-mare,
Dat tAntwerpen is geschiet?
Daer lijt so menich Christen verdriet,
Al om gods woordt en anders niet,
en menigen burgher mede,
Doe de prins troc wter stede.
Een placcaet van de raedtsheeren,
Heeft men tAntwerpen ghesien,
Omdat men niet en soude leeren
Godes woordt de simpele lien,
Men hoorden de predicatie verbien;
Doe bedroefden haer de borgers mitsdien,
En menighen vromen christen;
Tot een verblijden van de papisten.
Des morgens ten seven uren,
De nelfsten Aprillis voorwaer,
Quam den prince met getrueren,
Op de Meyr-brugge aldaer,
En hy sprack tot de ghemeyne schaer:
Die Gods woort lieffhebben, volgen my naer
Hy weende voor die ghemeynte,
Dat daer gheschiede so grooten vercleynte.
Jammer sachmen daer gheschieden,
Onder die gemeynten seer reen;
Want zy beghosten te vlieden,
En wenden alle groot en cleen;
Zy spraken tot den prince int ghemeen:
Wy volghen u na en anders gheen,
En laet ons niet bederven,
Want met u willen wy leven en sterven.
Men sach den prins de reys aenveerden,
Met zijnen edelen staet,
Te voet end oock te peerden,
en menighen borgher metter daet;
Daer bleeffer noc hveel om haer eyghen baet,
En dachten: wy comen noch niet te laet;
Maer het is haer al berouwen,
Want zij ‘t tAntwerpen niet derren houwen.
Veele rijcke persoonen
Der confessie van Antwerpen fijn,
Quamen haer oock vertoonen
Voor den prince, verstaet wel mijn;
Hy sprack: ghy, weyffelaers vol fenijn,
Vertreckt van my op dit termijn,
Van schaemten sachmense bleusen,
Want zy creghen al langhe neusen.
Wel twintich duysent wtghelesen,
Isser wt antwerpen ghevlucht,
ende tshertogenbosch by desen,
Is onder tvolck soo groot een ghesucht;
In vlaendren is oock soo grooten gherucht,
Het volck is alomme beducht,
Want sy worden al bestreden,
Om datse Bel niet en willen aenbeden.
Want de hertoginne van Parmen
heeft haer bloedighe tanden ghewet,
Met alle haer loose gensdarmen,
Diese al teghen de christenen set;
Den grave van Egmont, hier op let,
heeft de Geusen gebracht in het net;
Met zijne valsche wercken,
Street hy voor de roomsche kercken.
Men machse wel ghelijcken,
By coninck Saul ghesusseert,
Die Godts ghebodt ginck bezwijcken,
En heeft des werelts goet begheert,
Zijn rijck is daerom ghemineert,
End is van Godt ghedestrueert;
Ghedenckt, ghy Bels dienaren,
Hoe ‘t met coninck Saul is ghevaren.
Ghy Christenen, wilt niet wanhopen,
al lijdt ghy turbatie groot,
Al moet ghijt nu verloopen,
end lijden soo menich aenstoot;
Gehedenckt op Christi beloften minjoot,
al moet ghijt nu verlaten bloot,
Wilt u daerinne verblijden,
Want Christus heeft self moeten lijden.
Laet ons nu vromelick stryden,
Al worden wy hier benijt,
Wy sullen met Christo verblyden,
Inder eeuwicheyt met jolijt;
Want ‘t is nu wel den laetsten tijt,
Daer ons Mattheus aff belijt,
In zijn vierentwintichste vol vramen;
weest doch ghetroost, broeders altsamen.
Daer zijn seer veel tyrannen,
Die Godts woort nu wederstaen,
End oock seer veel edelmannen,
Die Gods leeringhe nemen aen;
als Breedero en de Paltzgrave saen,
Graef Lodewijck heeft het ghelooff ontfaen,
Metten prins van Condé sonder schromen,
en den Admirael t’ onser vromen.
Al wiltmen nu doen trueren,
De Geusen int generael,
Zy sullent noch besueren,
De valsche papisten altemael;
Want de duytsche heeren principael,
Willen de rechte leeringe, hoort dit verhael,
In dese Nederlanden bringhen,
Al soudense de regenten daer toe dwinghen.
Ghy Geusen, wilt u vermeeren,
Laet ons God bidden eenpaer,
Dat hy al dees edel heeren
Wil bewaren voor eenich misbaer;
Op dat zy vrymoedich, sonder vaer,
Het Evangelium volghen naer,
En strijden met David, eendrachtich,
Voor dat Christen-gheloove warachtig.