Beleg van Oostende
Uit: J. van Vloten, Nederlandsche geschiedzangen , II, 1864, 363-365.
Oorspronkelijke bron: Referein van den Tijd . In: Bibliotheca Duncaniana, Den Haag.
Laestmael quam ik binnen de stadt Ostende,
Doen Albertus daervoor lach en haer berende,
Met alle sijn bende, cracht, ende gewelt,
ick ginck daer logeren tot een goedt bekende;
Want ick was vant quaet weer noc hseer ontstelt,
Dies heb ick my oms slapen wat neder gevelt,
Maer ick hoorde ‘t geschut geweldich donderen;
Ja, ja, dacht ick, daermen so stijf clopt en belt,
Wie soud’ hem tot slapen connen uytsonderen?
Trommelen, trompetten, ‘t was om te verwonderen,
Elck raesden om ‘t seerste in alle contreyen;
dEen riep hier: dees gasten willen my plonderen,
dAnder creet ginder om sijn wonden en pleyen;
Ick dacht ‘t sal beteren met de wacht op te leyen,
en sal dan wat rusten sonder dangier fris,
Want, daer den fellen Mars syn netten gaet spreyen,
Wie sou connen slapen daer alsulcken getier is? –
De wacht wert beset omtrent den avontstont,
Nu sal ick immers wat slapen, dacht ick goet ront,
Maer, eylacy! ick vont my oock bedrogen;
Eenen hoop soldaten, die maecktent so bont,
Met singen en springen, na al haer vermogen,
Het pijpken dat speelden, de kannen die vlogen,
Den waert en vergat daer oick niet te schryven,
Sy begonden te singen, soe dronckaers plogen,
Sy sullen noch t’ avont genuchte bedryven,
Al en souder een schotel in huys niet blyven;
Daer sijt ghy meester toe, dacht ick, smeert vry de borst,
Doen hieff daer een ander op, al sonder kyven:
Geeft my te drincken na mynen dorst,
Ja, want ghy hebbes noot, dacht ick, o slechten vorst
Gaet seker slapen, ghy hebbet lijff vol bier wis,
dEen riep om harinck den ander om een worst
Wie sou connen slapen daer alsulcken getier is? –
Dees gasten gingen deur en ick was vel verblijt,
Want siet, den vaeck dede my seer grooten strijt,
Maer in corter tijt quam daer een ander gelacht,
Sy en waeren niet geseten, off den een, met vlijt,
Begon oic van singen te maecken gewacht:
“Gepeys, ghy doet my treuren nacht en dacht;”
Is dit om slapen? dacht ick, ba, neent voorwaer;
Terstont songh daer een ander sonder geclach:
“Hoort allegaer Int openbaer;”
Ey, hout uwen mont en maeckt doch mijn hooft niet swaer,
Cont ghy niet drincken, dacht ick, en stil swygen, siet?
Maer een grote stroote begon haest daer naer:
“En wie wil hoiren een nieuw liet,
Al wat er in Julius is gesciet?”
tEn sal niet sijn, dacht ick, also ick hier gist,
Want ‘t wasser al vol vreuchden, men treurden niet; –
Wie sou connen slapen daer alsulcken getier is?
Eenen hoop Franschen saten daer oic en droncken,
En sy werden achteraen geheel beschoncken,
Dies hare stemmen cloncken, noyt vreemder kure,
Een begon daer te singen al sonder proncken:
Rendez-vous, rendez messieurs de noz murs,
Dat wilden Albertus wel, want ‘t valt hem suere,
So lange te blyven liggen voer dees steden;
Stracx sonck daer een ander, al ginckt wat sture:
Monsieur, mon capitaine, je vous prie pour congé;
Den derden sonck oick naer de fransche sneê:
Les dames de Paris m’ont appellé meschante;
So swijcht stil, dacht ick, en doet myn bêe,
Oft gaet int legher en singht by d’Infante;
Doen riep daer een wijff, een oyelycke dante:
Sa gasten, tis brant, siet toch dat men tvier blis;
Ick sponck op en stack myn schuyt van cante,
Wie sou connen slapen daer alsulcken getier is? –