Danckoffer aen Jakob, Aertsbisschop van Mechele;
Toen het zyn Doorluchtigheit beliefde myne
Altaergeheimenissen te erkennen
Uit: Vondel, Werken , V, 142-143.
Door Joost van den Vondel
Zoo wyt d’Aertsbisschoplycke staet
Het keizerdom te boven gaet;
Het koningspurper stryckt alom
Ter eerte van ‘t Aertspriesterdom;
De hooge myter kan verdooven
Der kroonen luister in de hoven;
Zoo wyt verdooft, met haren glans,
Dees doornekroon den eiloofkrans
En ‘t loof, dat Flaccus hair bedeckt;
Nu JAKOB myn Mecenas streckt,
En neêrdaelt met penseel en pennen,
Om myn Altaergedicht t’erkennen.
Hooghwaertse Vader, wat verbant
Verdient myn zangk van uwe hant
Noch meer t’ontfangn; naerdemael
Ghy zelf myn afkomst met den strael
Der Godtheit op het voorhooft merckte,
Haer zalfde, en in den stryt versterckte?
Had uw godtvruchtigheit myn dicht
En lagen styl op ‘t hooghst verplicht;
Hoe kon dan rym en ruwe kunst
Verdienen danckbrief, gaef, of gunst?
Doch Grooten, die de Godtheit eeren,
Aldus in ootmoedt triomfeeren.
Alreede ontvonckt uw vier myn mergh
En bloet, om naer den dootshooftbergh,
Den onverzierden Helikon,
En d’allerlevendighste bron
Te rennen, en met duizent klancken
Den Vader in den Zoon te dancken.
Daer gaen de hemel, aerde en zee
In arrebeit, van wee op wee:
De zon bedeckt haer aengezicht
Met rouw, om ‘t noit geschapen licht,
Wiens stralen, die zoo heiligh bloncken,
Nu dryven, in hun bloet verdroncken.
Al borst myn ader, als een sluits,
Om ‘t heiligh bitter van Godts Kruis,
Des Alverzoeners liefde en trouw,
Zyn zuchten, dootzweet, bloet en rouw
Hun’ volle verf en zwier te geven;
Onmooglyck waer ‘t hier door te streven.
Hier schieten verf en inckt te kort.
het bloeiend Kruis, dat niet verdort,
En uw gehoor, zoo luisterscherp,
Vereischen David, en zyn harp:
In zulcke worstelpercken zweeten
Zoo veele orakels, en Profeeten.
O licht der Nederlanden, laet
(Nu myne Nederduitsche maet
Uw oor behaeght) my dan volstaen
met dezen wensch, dat ick, voortaen
Gerekent by uw minste leden,
Geniet’ de kracht van uw gebeden.
J.V. VONDEL