Geuzenlust
Uit: J. van Vloten, Nederlandsche geschiedzangen , II, 1864, 365-367.
Oorspronkelijke bron: (achter) Een tSamensprekinge van twee personagien, te weten Polytiek Verstant ende Partialen Sin . 1602. In: Bibliotheca Thysiana, Universiteitsbibliotheek Leiden.
Compt voorts Trompetter, slecht van verstanden,
Brengt den Jesuitschen Domphoren thoont u vermogen,
De geünieerde fackel beghint weer te branden,
Sy was qualick ghebluscht, fy u der schanden!
Den reuck is Albertus inden neus ghevloghen;
O Trompetter, Trompetter, ghy hebter veel bedroghen,
Met uwen valschen Domphoren, cleyn van virtuyten,
Den Tambourijn en heeft niet al gheloghen,
Dat hy verschrict was, al hielt ghijt voor cluyten,
Voor dees brandende fackel, die ghy scheent te snuyten
Met den partialen Domphoren, seer slecht ghewrocht,
Nu sietmen den roock over tgansche lant spruyten
Deser brandende fackel, ick meyne den tocht
Van zijn Excellentie, die nu heeft ghebrocht
Zijnen legher voor den Grave, ick cant niet swijghen;
Compt den stanck int hof van dees banghe locht,
Ick duchte d’Infante salder een misval af crijghen.
Crijght d’Infante een misval, verlost sy voor den tijt
Van desen Grave, ghelijct wel is te duchten,
So sult ghy Trompetter dan hooren ‘t verwijt,
Dat den Domphoren niet en deucht, al heeft den Jesuijt
Daer aen ghelapt veel lasteren en cluchten;
Men hoort in uwen legher niet dan claghen en suchten,
Soo worden zy met den reuck van dees fackel ghequelt,
Ja, ick hoor sy zijn seer schand’lijck gaen vluchten,
Met een stille trommel, voor schelm wt ‘t velt,
Want het was met u volck soo qualick ghestelt,
Dat sy den loop cregen door den grooten stanck,
Daer en quam gheen medecyne, by faute van ghelt,
Maer Nassouwen holp hen met eenen gulden dranck,
dItalianen namen meest na hem haren ganck,
Oock self dAdmirant beghon van loopen te hijghen,
Albertus viel in flaute door onghenoechte cranck,
Ick duchte d’Infante salder een misval af crijghen.
Trompetter, ghy vercocht den Tambourijn pijpen,
Als ghy uwen Domphoren hem ginct aenprijsen,
tWas doen maer kinderspel, ‘t beghint nu te nijpen,
Want Maurits derff den Grave aengrijpen,
In ws leghers presentie; o, wat grooter afgrijsen
Sal voor de Romanisten hier wt noch rijsen;
Den Bosch, die schick ick wel half verloren,
Comt de Grave inden Grave met veriolijsen;
So loopen de verckens dan al int coren,
Hier om Trompetter is uwen Domphoren
tAntwerpen verboden, en in meer andere plecken;
Ja hy is gansch onnut, ick seght u al voren,
Om dees groote fackel daer mede te decken,
De kinderen in Zeelant daer oock meed’ ghecken,
Als zijnde vol lasters, niet weirt twee vijghen,
Ghy sult noch moeten ‘t hasen-vel aen trecken,
Ick duchte d’Infante salder een misval af crijghen.
Prince Albertus, nu hebt ghy noch te hopen,
Op dOostensche soussisen, maer, ick laet my dincken,
Doen die gheen mirakel, het sal ons meer nopen,
Als de Vlaemsche wonde die noch staet open;
Daerom wilt hen dees soussissen met haesten schincken,
Maer doetse wel peperen dat sy niet en stincken,
En mengtse wel met sout, volcht mijn vermaen,
Opdat de Geusen van dorst de zee wtdrincken,
So moechdy droochs-voets na Oostende gaen;
Maer ick hoor sy hebben veel mostaert ghelaên,
Die grijpter soo menighen by den neus,
Want hy is seer crachtich, also ick verstaen,
En dan hebben sy oock catten couragieus,
Die loeren op de worsten seer stil en heus,
Als zijnde een spijse daerom sy nijghen;
Verliest ghy den Grave en blijft Oostende Geus,
Ick duchte d’Infante salder een misval af crijghen.