Boerenklacht
Uit: J. van Vloten, Nederlandsche geschiedzangen , II, 1864, 161-163.
Oorspronkelijke bron: Geuseliedtboeck
Waer sullen wy nu doch blijven,
Wy boeren, cleyn en groot!
Ons koeyen sietmen ontdrijven,
Wy werden byster en bloot;
Wy moghen niet langher heeren blijven,
Om onse boter wy niet en kijven,
Men neemtse teghen onsen wil’
Den boer, den boer, den schamelen boer,
Hy moet noch zwyghen stil.
De Spaengiaert wil ons hencken,
Als wy de Geus bystaen,
De Geus, die wil ons krencken,
Als wy byde Spaengiaerts gaen;
Wy hebben aen gheen kanten vree,
Wy souden wel gheern houden stee,
En melcken onse koe,
Den boer, den boer, den schamelen boer,
Dit cryghen is hy moe.
Ons huysen sietmen afbranden,
Al boven onse hooft,
Wy verliesen ghelt en panden,
Wy worden heel berooft;
Och! mochtet gaen naer onsen sin,
Wy nament wel een luttel min,
Dit cruys valt ons te suer,
Den boer, den boer, den schamelen boer,
Die heeft quaet avontuer.
Men gaet ons schatten en scheeren,
Want het haer soo behaecht;
Of wy ‘t moghen ontbeeren,
Dat wert ons niet ghevraecht;
tIs: brengt ons ghelt al byde pont,
Of wy seynden knechten nu terstont,
Die halent met ghewelt.
Den boer, den boer, den schamelen boer,
Die is qualijck ghestelt.
Wy moeten oock arbeyen,
Aen schanssen ende wal,
Het zy in wat contreyen,
Men roept ons int ghetal;
tIs: hier een twintich, dartich man;
Wy zijnder al wat qualick an,
Als men dit wil insiet.
Den boer, den boer, den schamelen boer,
Die lijdt nu veel verdriet.
Wy worden noch ontboden,
Dit is den meesten last,
Om de Spangiaerts wt te roden, [1]
Hoewel het ons niet en past;
Willen wy behouden goet en lijf,
Wy moeten loopen al wat stijf,
Met ons gheweer al nae de schans,
Den boer, den boer, den schamelen boer,
Qualijck loopt zijn kans.
Wat wilt ghy doch veel klaghen,
Ghy boeren allegaer,
Dat ghy alleen moet draghen,
Dit bitter lijden zwaer?
Maer neen, ghy zijt het niet alleene,
De steeman is oock int gheweene,
Het is aen allen zy,
Dus laet u claghen, in desen daghen,
tZijn al ghemeene plaghen,
Daer en is nu niemant vrij.
Wat willen wy veel segghen,
Laten wy ‘t lijden met ghedult,
Als wy ‘t wel overlegghen,
Soo ist meest ons eyghen schult;
Wy waren hoovaerdich ende rijck,
Wy leydent over met pracktijck,
Al om ons naesten te verraên;
Dus wil de Heer, na zijn begheer,
Ons nu met roeden slaen.
Ghy princen wilt dit weten,
En onthouden op dit pas,
Doorleest al de propheten,
Hoe dat met Israël was:
De Heer en heeft haer noyt gheplaecht,
Als zy deden dat hem behaechd’,
En volghden zijne leer;
Dus laet u sonden, nu ten stonden,
Soo wort ghy van ‘t lijden ontbonden,
Soo neemt uwen druck een keer.
[1] Op 26 juli 1576 deden de Staten van Brabant de muitende Spaanse soldaten in de ban: iedereen mocht hen straffeloos om het leven brengen.