Lyckklaght over Ernest Kazimir
Uit: Vondel, Werken , III, 382-383.
Door Joost van den Vondel
Gedicht op Ernst Casimir van Nassau, stadhouder van Friesland, die op 5 juni 1632 sneuvelde bij het beleg van Roermond.
Syn traenen kleen bewijs van grooten rouwe,
Soo staeck misbaer, medoogende gemeent,
En treur, gelijck die troosteloose vrouwe,
Dat marmerbeeld, ‘t welck stom, niet sucht nocht steent.
Het leeft nochtans, maer ‘t haert dat is gesloten
Van ‘t bittre wee, van al te strengen nood.
De geest bewelt sit vast, en kan niet vloten:
En naulicks scheelt hier ‘t leven van de dood.
Aleveneens sat Andromach beneepen,
doen sy helaes! de leyde maere ontfing:
Doen Trojes vest het lijck door ‘t stof sagh sleepen,
En ‘t kermen boven alle daecken ging.
Bedrieghlijck lot des oorlooghs, wy beloofden
Ons selven vast laurieren na’et belegh
Van ‘s vyands steên; en ah! ghy treft de Hoofden
Des volcks, en rucktse in hun triomfen wech.
Triomfen, neen, bedroefde nederlaegen,
En schipbreuck, die gaet strijcken met de winst.
De blyschap word verdruckt door ‘t jammerklaegen.
‘t Gequetste breyn weeght meest, de zege minst.
Waer is de deughd, die alle lemmers wette?
Hoe blaeckt sijn oogh nu niet van ‘t gloeyend vier,
Gelijck het deed, doen hy den helm opsette?
Hoe ongelijck is dees nu KAZIMIR?
Die KAZIMIR, die flus soo braef te paerde
Noch draefde met den vluggen hoef in ‘t zand:
en eyschte fier met schitterenden swaerde
Den sleutel van het strijdbre Gelderland.
Die heldenbaeck, die d’uyterste gevaeren
Was doorgesolt met onverschrocken moed.
Hoe sienwe nu de grijsheyd sijner hayren
Geverwt, geklist van sijn doorluchtigh bloed?
Nu sal hy meer geen swarte Spanjerds jaegen
In ‘t vlacke veld, nu sal hy stad nocht slot
Nocht schanssen meer bestormen, en belaegen,
Of dondren met kortouwen als een God.
Hy sal voortaen de Veluw niet meer vegen,
Nocht ‘t woeste schuym en ‘t breuysen van dien vloed
Des dwingelands op sijnen staelen degen
Afstuyten trots, en setten voet by voet.
De Hemel wil dees dapperheden kroonen
Met eeuwigh heyl, terwijl wy onvermoeyt
Die danckbaerlijck erkennen in sijn soonen,
Twee rancken daer des vaders aerd in bloeyt.
I. V. VONDELEN