Verghelijckinghe vande verlossinge der kinderen Israels met de vrijwordinghe der Vereenichde Nederlandtsche Provincien
Uit: Vondel, Werken , I, 261-264.
Door Joost van den Vondel
Hoewel den vluggen tijt d’wtkomste der Hebreeuwen
Spijt Moysi gulde pen met veel verloopen eeuwen
Heel wt te wisschen dacht: zoo is het even beelt
Van Israels triumph zoo aerdich weer volspeelt
Opt Nederlandts Toneel, dat gheene van dees beyden
Nau vanden andren is met waerheyt t’onderscheyden.
Wien schildert Pharao na t’leven naecter af,
Als Phlippo den Monarch; den eenen met syn Staf
Beheerscht den blauwen Nyl; den and’ren draeght in handen
Den Scepter wiens ghebiet strect over Tagus stranden;
Den eenen Osiris eert met gheboghen knien;
Den and’ren zal den God des Tybers eere bien;
Den eenen maeyt int graf d’onnoosle zuyghelingen;
Den anderen die noch aen s’moeders borsten hinghen;
Den eenen Iacobs huys verdruckt met slavernij;
En d’ander t’Nederlandt verheert met tyrannij;
Den wettighen Gods-dienst belet den eenen duyster,
En d’ander al verblint ghehenght niet dat den luyster
Des Euangeliums ghelijck een Son doorbreeckt,
Noch dat de waerheyt thooft ten Hemel erghens steect.
Israel zijnde dus in droefheyt en in rouwe,
De vouten schallen doet van s’Hemels hooch gebouwe;
O Vader! roepen sy, wilt ghy wt uwen tros
De pijlen uwes toorns steeds op ons laten los,
Gedenct doch aent verbont dat ghy met uwer knechten
Voorvaders goedertier hier voormaels wout oprechten;
Oft zoo ghy onser naer u goedtheyt niet ghedenct,
Ten minsten d’eere ws naems, o Heere! niet en krenct,
Ghedooght niet dat wy (ach!) den tijdt van onse leven
Den vijanden tot roof en spijse zijn ghegheven.
Belgica van ghelijc met zuchten en gheklach
Den droeven Echo weckt, en stenet nacht en dach,
O Heere! Laet op ons de lieffelijcke stralen
Ws aenschijns vanden troon des Hemels neder dalen;
Wy zijn, eylaes, bevleckt met ongherechticheyt,
Dus reynicht ons int bloedt van Christi sterflijcheydt,
Syn eenighe offerhand’ neemt aen tot een voldoeningh
Onser misdaden, en volkomene verzoeningh.
God Iacobs stenen hoort, en tot Voorvechters trou
Weckt Amrams zonen beyde, en die van t’Huys Nassou,
Den Nederlanders tot Beschermeren en Vooghden,
Die tsamen hunnes volcks verlossinghe beooghden.
Die eer voor Memphis heeft ghestreen als besten vriendt,
Wordt eynd’lijck haer partije, en die voorheen ghedient
Heeft t’strengh Bourgoensche Hof, sich rustet tegens
[Spaengien,
O wonderbaerlijck schict sich Moyses met Orangien!
Den een strijdt voor de Wet, den and’ren slaet de trom,
En vrijt met synen arm het Euangelium;
Den eenen gaet d’Hebreen de roode golven banen,
En d’ander leyt de syn door eenen vloet van tranen,
Al recht door’t gholvigh Meyr van klibber breyn en bloedt:
De Slaven d’een ontslaet en d’ander steeckt den Hoet
Der vrijheyt inde locht, en eyndlijck streckt sich even
Huns vijands onderghangh te zamen tot den leven.
Pharao voor een graf het roode Meyr beerft,
Philippus out en grijs katijvich henen sterft:
God wel verscheyden straft, d’een vroech en d’ander spade,
maer eyndelijc overvalt hun beyd syn onghenade.
Den zelven Koningh die t’Rijck Israels bevesten,
Heeft eyndelijck u zaeck, o Belgica! ten lesten
Voleyndicht in triumph; dies dy niet langher quelst,
Dewijl hy dijnen staet met syne macht omhelst:
Hoe is de macht ghegroeyt van u verbonden Steden,
Sint desen grooten Helt ghingh inde schoenen treden
Syns Vaders, welck (eylaes) verraderlijck en straf
De swarte nijdicheydt gheblixemt heeft int graf,
Help God! de wraeck is u, ghy zult hier namaels eyssen
Het dier vergoten bloedt met een ghekromde Zeyssen.
Wat rester nu? dan God te vlechten met bescheydt
Den loffelijcken krants van ware dancbaerheydt:
Vreest hem die lichtlijck kan verstroyen inder ijlen
Het steunsel van u zaeck den Bos gheknoopte Pijlen,
Peynst om den ghenen die de volckren van Sion
Als Slaven voeren liet gheboeyt naer Babylon.
FINIS