W at weent en zucht ghy, o Nederlandtsche landouwen,
I n mijn doot, daer den gheest en ghedachtenissen, vol trouwen,
L evendich by u blijft, door myn daden groot van famen?
H eeft den Spangiaert gheen hoop, om ‘t bloedt van Nassauwen
E n u te verwinnen, dan door moort, ‘t wordt onthouwen,
L iever dan ick en mijn gheslacht dees moorders namen;
M oeste lijden, hebb’ gheleden den dood-scheut, ‘t sijnder
[blamen,
V an den koninck, een tyran; ten kan hem niet baten.
A lleen blijft eendrachtich, vecht stout, wilt des niet
[schamen,
N a het zuere komt het zoet, Godt zal u niet verlaten;
N avolght myn raet, vermaent het kint opter straten,
A l tgheen ick u, tot beschermen der landen,
S oo wel ghedaen hebb’, met den vromen soldaten;
S ulcx dat sy na u, den Spangiaert ter schanden,
A ls ghy, de vrijheyt, met den vaillanden
V rijmoedich beschermen; waertoe, mijn edel gheslacht,
W ilt ghedencken aen mijn doot, kloeck als verstanden,
E n wandelt in Gods vreese, dach ende nacht,
N adenckende wat hy wonders door mijn hant heeft ghewracht!
Uit: J. van Vloten, Nederlandsche geschiedzangen , II, 287.