Hoe de Prince van Parma een brug over ‘t Scheld maecte, om Antwerpen te dwingen
Uit: J. van Vloten, Nederlandsche geschiedzangen , II, 1864, 295-296.
Oorspronkelijke bron: N. de Weert: Chronijk van Antwerpen .
Geluckig zijn de steden,
Daer de Heer wort ghevreest,
Ende oock aengebeden,
Ootmoedich inden gheest,
Die met een hart verslagen,
Oock altoos sorge dragen,
Ja hebben een mishaghen,
Der sonden minst en meest.
O Heer! aenhooret karmen,
Des volcx tAntwerp’ in stat,
Wiltse doch nu ontfarmen,
Thoont haer doch eens den schat
Uwer grooter ghenaden,
Zy, die nu zijn beladen,
Wiltse met troost versaden,
Opent haer doch den padt.
Zy zijn seer sterck beleghen,
Te water en te landt;
heer!laet u eens beweghen,
En doetse doch bystandt;
Want al de spaensche fielen,
Die soecken te vernielen
De welvaerdt onzer zielen,
Hier in dit Nederlandt.
Aensiet doch eens, hoe machtich
Dat Parma nu daer leydt;
Maer teghen Gods handt crachtich
En heeft hy niet bereyt;
Want alst den Heer wil gheven,
Moet hy schricken en beven,
Jae, wordt oock gantsch verdreven,
Door Godts almachticheydt.
Hy heeft voor hem ghenomen,
Godts woordt te roeyen wt,
En dan in plaets te comen
Met Antichrist gheluyt,
Jae, diensten der afgoden,
Die God claer heeft verboden;
Veel argher als de Joden
Zijn sy, hoort mijn beduyt.
Men liet hem daer volbringhen
De brugh – wast niet een schant?
Daermet hy nu can dwinghen
Antwerpen, schier Brabant;
Maer Godt laet sulcks gheschieden,
Omdat wy van hem vlieden,
En oock gheen eer en bieden
Zijn heylich woort playsant.
Wy willen ons begheven
Tot u, o Heere goet!
Terwyl dat wy noch leven,
Verwachten ghenade soet;
Wy hadden ons verlaten
Op ruyters en soldaten,
Doe wy noch liber saten,
Nu straft ghy den hooghmoet.
Prins, Heer en Godt almachtich!
Sietse barmhertich aen,
Die tot u roepen klachtich;
Wiltse ter noot bystaen,
tAntwerpen binnen der mueren,
Dat zijt moghen verdueren,
Teghen die, t’allen uren,
Strengh nae hun leven gaen.