Klaagzang van Albertus van Oostenrijk
Uit: J. van Vloten, Nederlandsche geschiedzangen , II, 1864, 338-341.
Oorspronkelijke bron: Geuseliedtboeck
Een clacht ontsoet, Die Albertus doet,
Tot zynder schanden; Omdat hy moet,
Speelen banckeroet Wt dese landen
Als ick al mijnen teghenspoet
Met schand moet sien en hooren,
Die my dees jonghe prince doet,
Van Orangiën gheboren,
Dat cost my mijn vijf sinnen schier,
Sal hy de kansse winnen hier,
En mijn volck dus verstooren.
Ick had ghedacht in mijnen sin,
Heel Nederlant t’ omringhen,
Hollant sou my wel laten in,
En Zeelant soud’ ick dwinghen;
Maer den leeuw die den tuyn bewaert,
Die is my veel te fel van aert,
Hy komt my selfs bespringhen.
Ter liefden onsen heylighen quant
Van Roomen, hooch verheven,
Die my gaf dees clapmuts vierkant,
Waegh ick mijn lyf en leven;
In Vrankrijck won ick Amiens,
In Vlaendren Hulst na mijnen wensch,
En Calis moest oock beven.
Hierom dacht ick, met hooghen moet,
Die kans had ick ghestreken,
Maer nu ist al maer teghenspoet,
Het spel is heel verkeken;
Als ick ghedenck hoe by Turnhout,
Mijn gantsche legher wert ghestout,
Soo dunckt my ‘t harte breken.
Doe ick hier eerst quam in Brabant,
Van vrede woud’ ick praten;
Maer elck verclaerde my vyant,
En spande met de Staten;
Zy vraghen na peys noch na accoort,
Maer vallen my met ghewelt aen boort,
Dat ick ‘t lant moet verlaten.
Alpen en Rijnberck ben ick quijt,
Camillen-schans vol vromen;
Meurs, Goor, en Grol, in korten tijt,
Die zijn my oock ontnomen,
Maar Amiëns, dwelck my meest quelt,
Daer is de Lely, met gheweldt,
Wederom inghecomen.
Breêvoort kan ick vergheten niet,
Die waren my ghetrouwe,
Zy spraken hooch vermeten, siet:
Wat passen wy op Nassouwen? –
Maer de crijchshelt kloeck, onvervaert,
Die viel haer aen met schilt en zwaert,
Dus quamen sy in rouwen.
Oldenzeel en Ootmarssen mêe,
Die zijn my oock ontvloghen,
tHuys te Linghen en Enschede,
Zijn al int net ghetoghen;
Somma daer isser juyst een dozijn,
Die my dit jaer ontweldicht zijn,
Van dees Luthers doortoghen.
Ick mach nu wel verlaten fier
Brabant, dees schoon warande,
Want men stroyt achter straten hier
Pasquillen, t’ mijnder schanden,
Daer in dat men te weten doet,
Hoe dat de Clapmuts banckeroet,
Met trecken wt den lande.
Och kond’ ick haer een vossenvel
Listich om d’ ooren strijcken,
Ghelijck de stoute Grieken snel
Aen Troyen lieten blijcken,
Hoe sou ick dan met zwaert en vier,
Invoeren d’Inquisicy hier,
Verschoonen arm noch rijcken.
Maer voor een afghesetten Sant
Word’ ick van elck ghehouwen,
hetwelck my is een groote schant;
Ick mach mijn hooft wel klouwen,
Dat ick, van dit Luthers gheslacht,
Dus word’ ghequelt, dach ende nacht,
Ick moet mijn gal schier spouwen.
Mijnen persoon vol weerdicheyt,
Van Oostenrijck gheboren,
Ghesonden van Uw Heylicheyt,
Als gouverneur ghecoren,
Die hiet men hier een ypocrijt,
Een wolf gekleet in schaeps habijt,
Om ‘t christenbloet te smoren.
Och Paus, heylige vader goet!
Hoe sietmen u onteeren,
Van dit Calvijns ghespuys verwoet,
Die u pardon blameeren,
Aflaet, zielmissen, beêvaert gaen,
En Melis inde halve maen,
Zy alle refuseeren.
Beelden van gout, van hout, van steen,
O heylich vat van Roomen,
En ‘t vaghevyer achten zy kleen,
Zy segghen: ‘t zijn maer droomen;
Van cappen en casuyvelen bloot,
Maken sy geuse boersens groot,
Soo wijt ist nu ghecomen!
Oorlof, all’ mijn vrienden vaillant,
Noch hier en daer ghelegen,
Adieu, ghy krijcht gheen onderstant,
Wat batet veel ghezweghen?
Want Maurits maket veel te bont,
Hy kaetst met ballen van veertich pont;
tSpel is nu ongheleghen.
Adieu Brabant, adieu Vranckrijck,
Adieu Rijnstroom ghepresen,
Adieu kleyn en groot algelijck,
Adieu segh ick mits desen;
Als ick in Spangiën treck weêrom,
Seer kleyn sal mijnen willekom
By onsen coninck wesen.