Vredewensch aen Constantyn Huigens
Uit: Vondel, Werken , III, 392-393.
Door Joost van den Vondel
O Ridder, die den noit verwonnen held
Gestadigh volght, in ‘t bloedigh oorlooghsveld,
En saeght hem korts, in ‘t oude worstelperck
Versengen myn’ geboortstroom voor Rynberck:
Wat portghe my dat ick den leeuw ophits,
Die al te heet op ‘t sorgelycke spits
Sich selven waeght in veldslagh en voor vest,
En sleept den roof in syn doorluchtigh nest?
Hy spiegel sich veel eer aen Cazimir,
Die onlangs werd getroffen van dit vier.
Hy spiegel sich aen d’eer van Swedenryck,
Wiens weduw treurt op het gebalssemt lyck.
Het oorlooghslot verschoont nu den soldaet,
En lacht, wanneer het opperhoofden slaet.
De koegel snort d’onedelsten voorby,
En blindling treft de grooten op een ry.
‘t Is veilighst dat ghy den Nassauwer stuit,
Op synen tocht: dies stel uw gulde luit,
En streel den held, dat het gemoed bedaer,
En vre verkies voor oorloogh en gevaer.
De vreê, een schat by veelen onbekent,
Die overtreft triomfen sonder end.
D’olyf behaeght my boven den laurier.
Wat is de krygh een woest verslindend dier!
Dat weet het volck ‘t welck op de grensen sucht,
En eeuwigh kermt in een benaude lucht.
Wat heeft het schier een eeuwe niet besuurt.
Elck vecht om vre, maer Neerlands oorloogh duurt.
Het uitheemsch schuim d’inlandsche vruchten maeit.
De zee en ‘t veld met lycken syn besait.
De nagebuur die schent ons jaerlyx aen,
Uit eige baet, en juicht soo wy vergaen.
Vervloeckte krygh, is ‘t noodlot, dat dit land
Tot ‘s andren rust heel Spanjen hou aen band.
Soo moeten wy het draegen met gedult,
En achten ons rampsaligh buiten schuld.
Juste.