De Hymen van Oranje en Britanje
Uit: Vondel, Werken , IV, 320-322.
Joost van den Vondel
Gedicht op het huwelijk van prins Willem, zoon van Frederik Hendrik, de latere stadhouder Willem II (1647-1650) met Maria Stuart, dochter van koning Karel I van Engeland en Henriette Marie van Bourbon
Zangk.
Zie, ay zie het Westen blozen
Zie het mengen wit met root.
Wat al Lelien en Rozen
Baert het uit zijn’ zwangren schoot.
Zie dien dageraet eens kriecken,
Van den Teems af tot de Maes.
‘tIs een lust die lucht te riecken.
Wat getjilp en wat geraes
Schijnt de Lentezon t’ontmoeten,
die recht avrechts over waeit?
Wat al Stroomgoôn gaen haer groeten,
Uit den Vyver opgekraeit
Door de Faem; vooruit gestoven,
Voor dien nieuwen zonneschijn.
Durf ick wel mijn oogh gelooven,
En mijn ooren? wie magh ‘t zijn
Die haer stralen op komt dringhen,
En my noopt zoo vroegh te zingen?
Tegenzangk.
‘tIs de Dochter van Britanje,
Vrouw MARIA, die dus bralt,
En den Zoon van ‘t fiere Oranje
Schaemroot in zijne armen valt.
‘tIs de Roos van al de bloemen,
Daer men noch BOURBON in leest,
En de STUARTS, niet te noemen,
Dan eerbiedigh, en bevreest;
Naemen eertijts aengebeden,
Door het gansche Christendom;
Toenze’t ongeloof bestreden,
En den Heiden maeckten stom,
Door de spiegels hunner wercken,
Onverdonckert, onvergaen;
Door de wortels hunner kercken,
Die de Hel voor ‘t voorhooft slaen,
Als stantvastige getuigen
Van Godts naem, waer voor wy buigen.
Zangk.
Recht: daer komtze, d’onbesmette,
Daer een KAREL hoop op sticht,
En haer moeder HENRIETTE,
Leitstar van’t gekroonde Licht.
Och, onnoosle, komt ghy slapen
By dat grimmigh leeuwenbloet,
Die voor dagh zijn Vaders wapen
Aen zal schieten: om, vol moedt,
In een buy van gloênde kogels,
Heen te vliegen naer een wolck
Van geklaeuwde en bitse vogels,
Schricklijck spoockende oorlooghsvolck?
Och, hoe wil die Schoone droomen,
Dat zy haren jongen Heer
In een rosbaer t’huis ziet komen,
Eens voor eeuwigh, en niet meer.
Zachte Venus, ‘t kon u rouwen
d’Ysre vuist van Mars te trouwen.
Tegenzangk.
Neen, de Vader heeft die slagen
Voor den Zoon al doorgestreên;
En zal van den oorlooghswagen
Op den vredewagen treên,
Door ons joffers voortgetogen
In den zegenrijcken Haegh.
Rust MARIA: luick uwe oogen:
Droom van moort noch oorlooghsvlaegh,
Maer van zoete vrebazuinen,
En van hinde-en-hartejaght,
In ‘t gekluwent stof der duinen.
Droom, hoe WILLEM, voor den nacht,
Komt zijn moede leên verquicken,
Nat van zweet, begruist van stof,
Daer ghy met twee minneblicken
Hem verwelkomt, in zijn hof;
En, gekust voor mont en wangen,
Kust, om ‘t wilt voor u gevangen.
Toezangk.
Brengt zoo puick van telgen voort,
Daer u geen trompet verstoort,
Noch geen donder van kortouwen.
Helpt zoo Vrydoms Tempel bouwen.
Strengelt eilanden en zeen
Met uwe armen hecht aen een.
Oorlooght in het velt van vrede,
Daer het zwaert rust in de scheede;
Dat veel eerelijcker roest,
Dan ‘t gebouwde lant verwoest.
J. V. VONDEL